Het tekort aan medicijnen is in de Verenigde Staten in het eerste kwartaal van 2023 verder opgelopen. Dit blijkt uit cijfers van de American Society of Health-System Pharmacists (ASHP). In de top 5 van medicijnen met een ernstig tekort bevinden zich geneesmiddelen voor chemotherapie gebruikt bij kankerbehandelingen, waar ook geen alternatieven mogelijk zijn.
15 oncologie geneesmiddelen staan bovendien op de ‘US Food and Drug Administration (FDA) drug shortage list’. Dat zijn:
- Carboplatin injection used to treat triple negative breast cancer, ovarian, head, and neck cancers
- Fludarabine phosphate injection used for treating B-cell chronic lymphocytic leukemia
- Dacarbazine injection for treatment of skin cancer
- Amifostine injection
- Azacitidine injection
- Capecitabine tablets
- Cisplatin injection
- Cytarabine injection
- Dexamethasone sodium phosphate injection
- Hydrocortisone sodium succinate injection
- Leucovorin calcium lyophilized powder for injection
- Lutetium Lu 177 vipivotide tetraxetan (Pluvicto) injection
- Methotrexate injection
- Pentostatin injection
- Streptozocin (Zanosar) sterile powder
Carboplatin, Cisplatin en Lutetium Lu177 worden onder meer gebruikt in de behandeling van uro-oncologische tumoren. Over het tekort aan Lutetium Lu 177 berichtte DUOS al eerder (lees: ‘Wereldwijd tekort aan Lutetium update’).
DUOS Voorzitter prof. dr. Ronald de Wit (ErasmusMC) licht toe:
‘Het tekort aan medicijnen blijft een probleem, niet alleen in Europa, maar ook in Amerika. ‘Rijke’ landen hebben te sterk ingezet op inkoop vanuit lage lonen landen; vooral China en India. Als er dan iets fout gaat bij een kwaliteitscontrole, economische terugval of een productie-en vervoersprobleem door een mondiale crisis (Covid) dan zijn er snel grote problemen. In de EU en in Noord-Amerika zijn fabrieken die decennia lang betrouwbaar en stabiel medicijnen produceerden die uit patent waren, gesloten door bezuiniging van kosten. Immers India en China waren (leken) goedkoper.
Toezeggingen door de overheid voor een buffervoorraad van een half jaar, zijn nog steeds niet ingelost en de laatste Nederlandse medicijnen producent moest recent de deuren sluiten. Het zou beter zijn geweest die deuren open te houden. Nog beter is als de EU verantwoordelijkheid neemt en de vestiging van medicijnfabrieken in EU-landen stimuleert. En dan vooral daar waar kosten nog redelijk zijn en arbeidskrachten volop aanwezig.’